(بسم الله الرحمن الرحیم)
ایمان به خدا و حرکت در مسیر بندگی در کنار همه آثار با برکت و خوبی که دارد ممکن است در اثر غفلت و غرور به مایه آرامش خاطری غیر واقعی بدل گردد.

مؤمن تا لحظه ای که در دژ مستحکم توحید (1) قرار دارد از هر انحراف و سقوطی مصون است و به محض خودمحوری و فاصله گرفتن از یکتاپرستی، از مرکز صراط مستقیم و ایمان به خدا، به سمت مرزهای انحراف و دوری از حقیقت کشیده می شود و بی آنکه ظواهر دینی خویش را رها کند، عمق باور به خدا و دین را رفته رفته از دست داده و عملاً از حیطه ایمان خارج می گردد.